lunes, 6 de julio de 2009

De Bira Beach a Senkang



Salimos de la Guest house sobre las 9 de la manyana. En teoria pasan muchos pete petes que te llevan de nuevo a Bulukumba, pero nosotros hicimos un autostop improvisado y expontaneo del Ruben. Asi que una familia encantadora de Makassar, compuesta por el padre, madre, dos hijos y una abuela, nos llevaron a Bulukumba en un Kijang nuevo, con aire acondicionado, limpio y todos los etcs posibles positivos... es mas, pararon para ver los barcos que construyen cerca de Bira, lugar que no habiamos visitado, fantastico!!!. Nos dejaron en la estacion de buses. Y ahi es donde nuevamente comenzo las situaciones que se dan en las estaciones de bus.



Primero averiguar que kijang va a nuestro destino, donde muchos hombres que parece que te hablen en cachondeo te indican cual va. Una vez ya tienes colocadas las mochilas en ese coche, al cabo de un buen rato te dicen que te tienes que cambiar de coche. Cuando ya tienes un nuevo coche asignado toca esperar a que el Kijang se llene... asi que pueden pasar horas.

Este viaje fue algo mas agradable, tuvimos mejores asientos y el conductor no era suicida. Ademas el paisaje de rios y arrozales era hermoso. Este kijang por el que pagamos 50 mil cada uno (nuevamente creemos que pagamos mas) nos llevo hasta Wantanpone. Duro unas 5 horas. Una vez alli, hicimos transbordo en otro kijang pero cuando este habia recorrido dos manzanas se paro y nos cambiaron a un pete pete. aun no entendemos porque. El del kijang nos pidio pasta y que evidentemente no dimos. Ya no entendimos nada mas.

El pete pete tardo como 2 horas o mas en llegar a Senkang. Media hora antes de llegar a Senkang el conductor se aseguro de que entendieramos de que nos costaria 50 mil cada uno (aqui, no creeimos que pagaramos mas, sino que nos timaron a saco), pero estabamos agotados y solo podiamos pensar en llegar. Creo que hubieramos pagado un millon de rupias si nos la hubiese pedido...

Llegamos a Sekang sobre las 8 de la noche. El primer hotel estaba full, asi que nos quedamos sin pensarlo en el siguiente que si que tenia sitio, Pankok Eva. Son 165 mil, tiene a.c. y es amplio.

2 comentarios:

laura dijo...

Ei, no pareu d'escriure eh? O és que em passen els dies molt ràpids?
Deu ni do qmb els mitjans de transport, encara que tot això em sona bastant... com porteu els números en Bahasa indonesi? Sempre ajuda a l'hora de negociar no? Tot i que pel que expliqueu són gent molt tranquila més a l'estil tai i lao que vietnamita, oi?
Una forta abraçada!!!

susana dijo...

SI TIA! HEM FET UN SPEACH (O COM S' ESCRIGUI) QUE HEM ESTAT 4 DIES SENSE INTERNETE. ES PITJO VIATJAR PER SULAESI QUE PER LAOS. I L' IDIOMA ES MOLT MES FACIL QUE EL DE LAOS-VIETNAM-THAI. LA GENT ES ENCANTADORA!!!